Gerçeklik mi?

Ne bileyim ne bileyim

Ne güzel bir şarkı.
Yapmak isteyip de yapmadıklarımız için.
Unuttuğumuz, üzerine düşünmeye bile inanmadığımız hayallerimiz için.

BEN BURAYA ÇIPLAK GELDİM

Bazı sabahlar uyandım, kayıp haldeyim 
Sanırsın gölgeyim, ayaktayken yerdeyim 
Ne bileyim, ne bileyim 

Herkes işinde, binbir dilek peşinde 
Ben mi tövbeliyim, tövbe tövbeliyim 

Ne bileyim, ne bileyim 

Nefes aldım, nefes verdim 
Burdayım, pes etmem yok 
Ben buraya çıplak geldim 
Heyhat! utanmam yok, utanmam yok

Bazen ne yapsam 1-1 berabereyim 
Sorsalar ben neyim, ne mağlup ne galibim 
Ne bileyim, ne bileyim 

Hep aynı soru hem zor hem de doğru 
Geçerken günlerim nerde cesaretim 
Ne bileyim, ne bileyim 

Nefes aldım, nefes verdim 
Burdayım, pes etmem yok 
Ben buraya çıplak geldim 
Heyhat! utanmam yok, utanmam yok 

Yok, yok, yok pes etmem yok 
Yok utanmam yok


http://www.youtube.com/watch?v=3mUhwu6WpGM

A moment..

Ne zaman bir deniz atı görsem aklıma düşersin. O ilk ve sondu. Sonrası hep onda seni çağırmaktı. Bu iyi mi kötü mü, ikisi de değil.
Çocukça sevinçlerin olduğu her yer gibi zihnimin o köşesi de ışıldıyor aslında.
Çok güzel birşeyin istenmeden ellerinden kayıp gitmesinin insanın içinde yarattığı hüzün nasıl bir şeye dönüştüyse, işte o ışıldıyor aslında.
Bazı şeylerin zaman ve mekanı yok ki.
Zihnimin içindeki her anıyı istediğim an - an'a çekebilirim.
Çekmem için minik bir vesile yetiyor,
küçük bir deniz atı gibi..

Bir ömür belki yalnızca birkaç an kadar..