Otuzbeşinci Kural:
Şu hayatta ancak tezatlarla ilerleyebiliriz.
Mümin içindeki münkirle tanışmalı, Tanrıya inanmayan kişi ise içindeki inananla.
İnsan-ı kamil mertebesine varana kadar gıdım gıdım ilerler kişi.
Ve ancak tezatları kucaklayabildiği ölçüde olgunlaşır.
Tezatları nasıl kucaklayacağız?
Herkes bir kutup olmuş durumda. Bir de bu kutuplaşmanın adı "değerlerim inançlarım" oluyor. O bizim değerlerimiz dediğimiz şeyler yok olursa ne olur?
Bütün insanların bütün değerlerini ve bütün inançlarını kucaklamamız demek olur... O sıkı sıkıya yapıştığımız değerler inançlar gelenekler adetler yok kurallar yok ayıplar ..... say say bitmez... bunların hepsi bizi bir kutup yapıyor.
İnsanı değerinden inancından veya makamından parasından dolayı değil veya üstü saçı başından dolayı değil veya dini, ırkından dolayı değil, insanı sadece insan olduğu için sevmek demek, kendi içinde de bütün bunlardan kurtulmuş olmak demektir bence.
Tezatları kucaklamak kolay değil... ama imkansız da değil çünkü aslımız BİR bizim...
Kendisini sadece insan olduğu için sevebilen insan , bir başkasını da insan olduğu için sevebilir. Kendimize karşı tüm yargılarımızı, korkularımızı kurallarımızı sevdiklerimize de taşıyoruz..
YanıtlaSilŞimdi biraz mükemmellik oldu bu yazdığım.:) İçinde hiç bir yargı korku kural şablon vs olmaması mümkün değil, insanca değil, gerek de yok :).
Burada bence önemli olan içindeki niyet ve farkındalık.. Bu durumun farkında olmak zaten senin çabanı önemli kılıyor.
Niye mümkün değil diye düşünüyorsun?
YanıtlaSilMevlana yapmış mesela, bunu yapan bir dolu insan var gelip geçen, demek ki biz de yapabiliriz.
İnsan üstü bir durum gibi gelebilir ama bunu yapan insan sayısı toplama göre çok az olduğu için insan üstü geliyor. Bu insanlar biraz daha çoğalsa öyle gelmeyecek belki de.
Onlar nasıl yaptılarsa biz de yapabiliriz.
Bence böyle bir şeye gerek duyan insanlar epeyce var. Ben onlardan biriyim. O seviyeye ulaşabileceğimi biliyorum, ulaşmaya çalışıyorum, kasmadan, üzülmeden, yaşamaktan vazgeçmeden tabiki.