Öfke duyuyoruz demek ki bir sorun var. Ama öfkeyi dışarı vurduğumuz zaman sorun çözülmüyor o da bir gerçek. Bu duyguyu nasıl verimli hale getirebilirim bunu bulmam lazım.
İşin acı tarafı ben öfke duyarken -giderek daha şirret bir hale dönüşürken!- karşımdaki de daha sakin ve mantıklı hale geliyor. Bu nasıl oluyor? Ne yapmam lazım?
Önce diğer kişiyi suçlamaktan vazgeçmem gerekiyor. Diğer insanları değiştirmek benim işim değil. Onlara ne düşünmeleri ne hissetmeleri gerektiğini söylemek de benim işim değil. Ama bu benim her davranışı kabul edeceğim anlamına da gelmemeli. Çünkü o zaman benliksizleşiyorum demektir.
Ne istediğimi bildiğim zaman bir ilişkide kendi ayaklarımın üzerinde durabilip karşımdakine bunu anlatabildiğim zaman kısacası kendi hayatımın sorumluluğunu üzerime aldığım zaman başkasını suçlamayı bırakırım ve kendi işime bakarım. Bir sorun varsa bunu çözmek benim işimdir ve çözmeye çalışırım. Kimseyi suçlamadan.
İlişimdeki döngüsel modelleri görmeye çalışırım. Yani sürekli olarak dönüp dönüp aynı noktaya geldiğimi farkettiğim zaman bu zinciri kırmak için bir şey yaparım. Ben acı çekiyorsam ben birşey yapmalıyım. O kişiyi suçlamadan artık nasıl değişeceğimi söylerim.
Bu değişimi yaratmaya çalışırken ilişkimdeki sıcaklığı ve hoşgörüyü korumak çok önemli. Çünkü o insana karşı bir tepki olarak bunu yapmayacağım. Kendimi değiştirmek, kendi hayatımı daha istediğim şekle çevirmek için yapacağım. O, bu değişime katılmaz ise başka bir ilişki modeli kendiliğinden ortaya çıkabilecektir.
Öfkeyi istediğimiz zaman kendimizi değiştirmek geliştirmek adına kullanabileceğimiz bir itici güç haline getirmeyi başarabilirsek mucize gibi görünecek değişimleri yakalayabileceğimize inanıyorum.
Güzel yazmışsınn littlefin ..
YanıtlaSilBen birşeye kızdığımda aklımdan n tane şey geçiyor. Genellikle bunlardan biri de karşı tarafı suçlamak. Bunu yapmanın benim bir işime yaramayacağını ve hatta hatta karşı tarafın suçlu olmadığını bildiğim halde aklımdan geçiyor, elimde değil. Karşı tarafı suçlamak ayrıca süpper kolay. Bu aşamada, hem de kızgınlıkla, sağlıklı ve sakin düşünmek zor. Mesela, tam o sırada gidip kendi kendime AAAAAAAAA diye bağırsam ya da ne bilim koşsam, yuvarlansam, üzerimdeki o enerjiyi biraz başka bişeye dönüştürsem, sanki daha sakin düşünebiliyorum gibi geliyor. Biraz sakinleşince, bu öfke neden var ve bir sorun varsa bunu ben çözebilirim aşamasına gelebilirim..
Anlatabildim mi bilmiyorum ama söylemeye çalıştığım öfkeyi yok saymanın bir işe yaramadığı ve o kocaman enerjinin bir şekilde açığa çıkması gerektiği..
Sen diyorsun ki her şey o ilk anda olup bitiyor. İlk anı atlattıktan sonra daha kolay. Evet katılıyorum, insan bütün zararı o ilk anda veriyor. Yani duygunun tavana vurduğu anda. Ben bu noktada insanın bir bilgisayar gibi olduğunu düşünüyorum. Yani programlanmış gibi. Pavlov'un zil çalınca (et gelmese bile) ağzı sulanan köpek deneyi var ya, bizim de bir düğmemize basıyorlar ve öfke duygusu yükseliveriyor. Hangi düğmemize basıyorlar onu bulmak gerekiyor. O duygu gelmeden önce engellemek lazım. Yani düğmeye basılabilir ama sen programı değiştirmişsen öfke duygusuna kapılmazsın.
YanıtlaSil